Πρόκειται για ένα θέμα που δεν συζητείται ποτέ ανοιχτά και για το οποίο η κάθε μαμά έχει τη δική της «φιλοσοφία». Για κάποιες, η κατάλληλη ηλικία να επιτρέψουν στις κόρες τους να ξυρίσουν τα πόδια τους, είναι αφού μπουν στο Γυμνάσιο. Τι γίνεται, όμως, όταν τα κορίτσια αυτά έχουν έντονη τριχοφυΐα, για την οποία ντρέπονται; Τι γίνεται, επίσης, με τις τρίχες στο άνω χείλος; Και πώς αντιδράς όταν ο γιος σου εξετάζει το ενδεχόμενο να ξυρίσει τις μασχάλες του; Μια μαμά αποφάσισε να εκφράσει την δική της άποψη για το θέμα, την οποία αξίζει να ακούσουμε…
«Η κόρη μου δεν έχει κλείσει ακόμα τα 5, κι όμως ήδη έχει απορίες για το ξύρισμα –γιατί το κάνω, πού το κάνω, γιατί άλλα παιδιά το κάνουν και πότε θα το κάνει κι εκείνη. Άρχισε να παρατηρεί, ότι έχει τρίχες στα πόδια της και παρόλο που δεν το έχει ζητήσει ακόμα ευθέως (προς το παρόν με πρήζει να τρυπήσει τα αυτιά της), προβλέπω, ότι σύντομα θα το κάνει.
Δεν μου προκαλεί έκπληξη, δηλαδή. Ζούμε σε νότια χώρα, ζέστη έχει τον περισσότερο χρόνο, όλες οι γυναίκες διαρκώς αποτριχωμένες είμαστε.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση, είναι ο τρόπος που γίνεται αυτή η συζήτηση. Με ενοχλεί, δηλαδή, το ότι ξέρει ήδη πως το ξύρισμα των ποδιών είναι «γυναικείο» ζήτημα, ενώ του προσώπου «ανδρικό». Αναζήτησα ιδέες, για το πώς να μιλήσω μαζί της για το θέμα αυτό και πότε, αλλά δεν βρήκα, οπότε σκεφτήκαμε με τον άνδρα μου να της πω εν πολλοίς τα εξής:
Αυτή τη στιγμή, είναι ακόμα πολύ μικρή για να ξυρίσει τα πόδια της –σε αυτό είμαι σαφής. Της εξήγησα, ότι τα ξυραφάκια είναι επικίνδυνα και οι τρίχες της ελάχιστες. Το πότε θα ξυριστεί, ωστόσο, δεν θα εξαρτηθεί από το να φτάσει σε μία ορισμένη ηλικία. Προσωπικά, ένιωθα πολύ άσχημα που έπρεπε να περιμένω μέχρι τα 12 για να ξυρίσω τα πόδια μου. Ήμουν το τελευταίο κορίτσι μέσα στην τάξη και, ειδικά το καλοκαίρι, ντρεπόμουν πολύ. Δεν θέλω τα παιδιά μου να νιώσουν ποτέ έτσι. Αν το να ξυρίσει η κόρη μου τα πόδια της, την κάνει να έχει αυτοπεποίθηση, ας το κάνει όποτε θέλει. Αντί να της βάλω ηλικιακό όριο, κρατώ τις γραμμές επικοινωνίας μεταξύ μας ανοιχτές, μέχρι το θέμα να την απασχολήσει σοβαρά.
Ακολουθήστε μας στις ειδήσεις της Google για να είστε πάντα ενημερωμένοι με ότι γίνεται τώρα!Ένα πράγμα, όμως, που κρατώ στο μυαλό μου για τις μελλοντικές μας συζητήσεις είναι, ότι έχει πάντα και την επιλογή να μην ξυρίσει τα πόδια της. Μια τυπική συζήτηση περί ξυρίσματος θα μπορούσε να πάει κάπως έτσι: “Μαμά, πότε μπορώ να ξυρίσω τα πόδια μου;” –“Όταν θα είσαι αρκετά μεγάλη / υπεύθυνη / στο Γυμνάσιο / στο Λύκειο”. Μια τέτοια συζήτηση, όμως, θα ήταν ελλιπής, γιατί χάνει τον παράγοντα: Ποτέ. Είναι εντελώς θεμιτό για μια γυναίκα ή ένα κορίτσι, να μην ξυρίσει ποτέ τα πόδια της, αν δεν το επιθυμεί. Ακόμα και διάσημες επιλέγουν να μην ξυρίζονται, κάτι που βρίσκω αναζωογονητικό.
Κάτι ακόμα που θέλω να ξέρει είναι, ότι το ξύρισμα του σώματος δεν είναι κάτι που πρέπει να περιορίζεται σε κορίτσια και γυναίκες. Και οι άντρες έχουν δικαίωμα να ξυρίζουν το σώμα τους, αν το επιθυμούν. Γιατί, λοιπόν, ο γιος μου να νιώθει, ότι δεν έχει την επιλογή να το κάνει, αν το θέλει; Ο άντρας μου κι εγώ του εξηγήσαμε, ότι σε κάποιους άνδρες και σε κάποιες γυναίκες αρέσει να μην έχουν τρίχες στο σώμα τους, ενώ σε άλλους δεν αρέσει.
Οι γυναίκες, επίσης, δεν θα πρέπει να αισθάνονται ντροπή, όταν αποτριχώνουν το πιγούνι ή το άνω χείλος τους. Οι τρίχες είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν τις ζητήσαμε και είναι σημαντικό να ξε-στιγματίσουμε τις γυναίκες που αποτριχώνουν το πρόσωπό τους. Είναι και αυτό ένα θέμα που συζητάμε ανοιχτά και με χαρά παρατηρώ, ότι τα παιδιά μου έχουν σταματήσει να βάζουν στερεοτυπικές ταμπέλες στα κορίτσια και τα αγόρια.
Το συμπέρασμα; Η ευθύνη του ξυρίσματος, όπως και η φιλοσοφία του, είναι δικό τους θέμα. Μέχρι τότε, η συζήτηση μένει ανοιχτή.»
